حقه ی پیوند

شد تَنِ مارِ درونِ آستینم بند ما

حُقه ی دام است این یا حلقه ی پیوند ما؟

سفت در کنج بغل بِفشُرد و آغوشم شکست

ریخت آخر زهر خود را در کُم لَب قند ما

چند بنویسم که ما را قهرشان کرده چنان؟

او که بر حالش ندارد فرق، چون و چند ما

بغض در بغضی به سمت دجله و رود فرات

اشک هم هق هق کُنان کارون و در اروند ما

شنتیا عمر نه چندان مانده را در غم نشین

بگذر از شکوایه مهمان کن کمی لبخند ما

مجتبی حیدری(شنتیا)